Rys historyczny
Pierwsze prototypy samolotu Messerschmitt Bf110 zostały oblatane w 1936 roku. Był to całkowicie metalowy dolnopłat. Skrzydło jednodźwigarowe dzieliło się na dwie połówki, przymocowane po obu stronach dolnej części kadłuba. Automatyczne sloty Handley-Page zajmowały ok. 40% krawędzi natarcia. Klapy napędzane były hydraulicznie a lotki otrzymały wyważenie zewnętrzne. Kadłub posiadał owalny obrys i mieścił w swojej przedniej części trzyosobową kabinę. Pilot zajmował miejsce z przodu, będąc wysuniętym przed krawędź natarcia skrzydeł. W środku siedział nawigator-radiotelegrafista, a za nim, tyłem do kierunku lotu strzelec pokładowy. Aby zapewnić lepsze pole ostrzału tylnemu strzelcowi, zastosowano podwójne usterzenie pionowe. Golenie głównego podwozia chowały się całkowicie w gondole silników, kółko ogonowe było stałe.
Źródło: worldwarphotos.info
Wczesną wiosną 1941 roku rozpoczęła się produkcja wersji Bf110 E. Standardowym wyposażeniem tej wersji stały się podskrzydłowe wyrzutniki ETC 50/VIIId, wykorzystywane do podwieszania czterech bomb o masie po 50 kg każda. Pod kadłubem montowane były dwa wyrzutniki ETC 500/IXb. Zamiast czterech bomb po 50 kg najczęściej pod skrzydłami podwieszano dodatkowe zbiorniki o pojemności 300 l.
Model
Prezentowany model jest produktem firmy Eduard (84144) z 2012 roku, w skali 1/48. Malowany częściowo pędzlem, farbami Vallejo i Hataka (seria niebieska) a częściowo aerografem (farby Gunze H).
Kamuflaż: I.(Z)/JG77, 1942 rok, Finlandia
Jeden z samolotów dowódcy 1.(Z)/JG 77 por. Felixa-Marii Brandisa podczas stacjonowania na froncie wschodnim. Jego osiągnięcia obejmują 14 zwycięstw, z których pięć było brytyjskimi (w tym para Fairey Albacore) i dziewięć radzieckimi samolotami.
Porucznik Brandis zginął 2 lutego 1942 r., lecąc Bf 110E-2 (W.Nr. 2546) LN+AR w Olang, kiedy rozbił się na powrotnym odcinku lotu bojowego podczas złej pogody. Do tego czasu jego jednostka została przemianowana na 6.(ZVJG 5 (25 stycznia 1942). Na nosie samolotu widniał emblemat jamnika z Ratą (Polikarpow I-16) w pysku. Dla tej jednostki było to charakterystyczne oznaczenie, ponieważ wiele z tych psów było maskotkami „Dackelstaffel” przez cały okres jej istnienia, niezależnie od przeznaczenia jednostki w danym momencie. Niektóre źródła podają nawet, że każda załoga miała własnego psa. Psy rasy wiener czasami latały nawet na misjach bojowych z załogą.
